Voor de 2de keer dit jaar krijgen we letterlijk en figuurlijk wat sneeuw op ons dak. Wij kunnen nog zeggen “wat” sneeuw. Onze noorderburen worden echter rijkelijk bedeeld. Wellicht wordt het voor hen te veel van het witte goedje, waar velen hun neus zullen voor ophalen. (Niet te verwarren met het andere “witte goedje”, waar gebruikers ook hun neus voor ophalen). Wat fijn zou het zijn in zo’n context eens een pijltje te kunnen trekken, 30 meter ... Dromen mag, maar de realiteit is anders. Wellicht duurt het nog weken voor we als boogschutter weer aan onze trekken zullen komen. Voor de meesten van de Straffe Boog is het komkommertijd. Een zeldzame vogel heeft een eigen schietstand en kan daar wat oefenen, maar ‘t is toch hetzelfde niet als in de Straffe Boog. Waar is die gezellige sfeer waarbij het gelach opklatert en de zware bar-stemmen nog goed hoorbaar zijn aan de schietlijn.

In afwachting van de wedergeboorte moesten toch enkele klussen geklaard worden. Al in september kwam de opmerking van hogere instanties dat het zicht op onze schietvloer buiten toch wel tegenviel: al die schietblokken die daar stonden te wachten op wedergebruik. Bovendien was onze schietvloer een ontmoetingsplaats voor katten en andere viervoeters. Die deden daar allerlei onwelvoeglijke zaken. Het zou nuttig zijn van die open schietvloer een gesloten schietvloer te maken. Ik slikte even en zag mezelf weeral in allerlei hachelijke posities hangen, staan, liggen om die schietvloer op een degelijke manier af te sluiten en ook elke dinsdag weer vlot te openen.

oorspronkelijke schietvloerAan de eigenlijke constructiefase gingen verscheidene studiebezoeken aan Stock Vermeersch en Hubo vooraf. Overleg werd ook gepleegd met Paul, Ignace en andere experten ...

Basisprincipes: mag niet te veel kosten, het moet vlug afgewerkt kunnen worden en de schietvloer moet vlug kunnen gesloten en opengesteld worden.

Uiteindelijk vond ik iets in de Stock wat kon dienen: vijvermatten. Een licht en taai exotisch hout uitermate bestand tegen regen. Probleempje: de planken waren te lang om in de Berlingo te transporteren en moesten dus ter plaatse manueel op de juiste lengte worden gezaagd. Ik kan je verzekeren dat zagen met een “mulleband” en bril geen sinecure is.

Bovendien heb ik het dan nog 2x mogen doen. Eén vracht volstond niet.

 

Op 25 november, een wolkige woensdag, vlogen de voorzitter en ik er in. Positief: we hadden meer dan werktuigen genoeg. Plan: deurkader maken waarop we de lange planken vastschroeven. Daarnaast de rail ophangen in het deurgat en het kader op de rail schuiven. Waar we aanvankelijk dachten dat in een paar uurtjes af te handelen viel dat natuurlijk dik tegen. Maar goed, de schuifdeur hing aan de rail.

Kenmerkend aan een schuifdeur: hij schuift! Maar dat deed onze deur dus niet. Jawel, het lukte wel als we er een kleine tractor aan hingen om de boel open of dicht te trekken. Dat was dus voor verbetering vatbaar.

De denkpetten werden opgezet en we besloten de rail in te smeren met vet en wieltjes te zetten onder de schuifdeur.

Zijkant schietvloer met schuifdeur en deels afgewerkte zijwandOp 20 januari, weer een woensdag, spraken dezelfde dwangarbeiders opnieuw af in de Philharmonie. Er werd gesmeerd en de wielen kwamen onder de schuifdeur en de voorzitter zag dat het goed was.

Daarna werd het linkse gedeelte naast het deurgat ook afgedicht, weliswaar met ruime spleten, maar toch smal genoeg dat er geen kat (letterlijk!) door kan. Rond 17u. was de voorwand afgewerkt.

Nu nog een net voor de schietkant!

Dinsdag 2 maart, een nieuw rendez-vous in de Philharmonie. Om 10 u waren Piet en ikzelf vol ambitie present om het sluitstuk te plaatsen. Vlug meetwerk leerde me dat het voorziene groene net, net (!) te smal uitviel.

Terwijl Piet op hoger niveau al aan het balanceren was op de meegebrachte ladder om de geleidingskabel te bevestigen, vond ik gelukkig wel een geschikt net. We moesten het wat uitrekken, maar een net is meestal een rekbaar begrip !!

De karabijnhaken bevestigden we op de geijkte plaatsen en het net werd opgehangen. De linkse kant schroefden we vast. Deze kant moet immers niet opengetrokken worden. De rechtse kant kan vlot openschuiven via een haaksysteem.

Tegen 13u, ik had een uurtje voorzien, is de open schietvloer een gesloten schietvloer geworden.

Voorkant schietvloer afgesloten met net

 

En nu maar hopen dat we in mei al weer binnen of buiten kunnen schieten.

Jan

Sponsors

Locatie

Wij gebruiken cookies
Wij gebruiken cookies op onze website. Sommige zijn essentieel voor het correct functioneren van de site, terwijl andere ons helpen om de site en gebruikerservaring te verbeteren (tracking cookies). U kan zelf kiezen of u deze cookies wil toestaan of niet. Let op: als u onze cookies weigert zijn mogelijk niet alle functies van de site beschikbaar.