Zaterdag 1 juni, omstreeks 8 u afspraak in de Philharmonie. Aanwezig Hilde VD, Paul, Jan en als schutters Johan en Pascal. Dirk VD werd opgehaald aan de kerk van Sint-Michiels en Peter en Ruben reden op eigen kracht rechtstreeks naar Den Bosch.
Vlotte rit en aangekomen in den Bosch bleken Peter en Ruben er al te zijn. Oef .. Onze kamers stonden zoals verwacht nog niet ter beschikking dus maar informeren bij de WK-balie wanneer we bij de oogarts moesten zijn. Ondanks verscheidene mails werd dat nooit meegedeeld door de verantwoordelijken. Volgens de balie-dame waren we te laat ... Aha ... Ze ging dan fluks op zoek naar de betreffende arts en we konden dan toch overeenkomen dat we om 10:45 u. verwacht werden. Het lokaalnummer kenden we wel. Dan op zoek naar de bagagekastjes en met het nodige wring-, duw- en stampwerk kregen we er alles in. Op weg naar de martelkamer, want dat zou het worden. Na nog een eindje wachten mocht elke schutter binnen vergezeld van zijn spotter en het doc dat opgestuurd werd door Low Vision/Parantee. Eerst waren Ruben en Paul aan de beurt. Voor Ruben niet echt een probleem. De dokters waren wel niet tevreden dat het document niet opgesteld was in het Engels. Daarna ging ik binnen samen met Johan. Het werd een kouwe douche daar Johan “opgewaardeerd” werd naar de B2/B3-categorie. Ook twee andere schutters, Pascal en Dirk, ondergingen hetzelfde lot. Maar voor hen was het nog erger omdat ze het verdict “Not Eligible” kregen. Vrij vertaald betekent dat , “niet in aanmerking komend, buiten categorie”, maw ze zagen te goed en mochten aan geen enkele officiële wedstrijd deelnemen. Onbegrip, woede, frustratie alom. Pascal en Dirk maakten aanvankelijk plannen om terug te keren.
Het eerste middagmaal in Den Bosch.
De zaterdagnamiddag werd al even ingeschoten door de meeste schutters aan de achterkant van het hotel op de parking, die hiervoor aangepast was. Ideaal was het niet daar er geen opvang voorzien was voor de pijlen. Voor Johan bleek dat een tegenvaller, hoewel er uiteindelijk niet veel pijlen verloren gegaan zijn.
‘s Avonds, na het avondmaal, dat er best mocht zijn, werd nog eentje gedronken in de bar en ik introduceerde het voorde meesten nieuwe dobbelspel 10 000. Dat werd door iedereen geapprecieerd en het was rond het spokenuur toen we naar bed gingen.
Zondag werd officieel getraind, evenwel aanvankelijk niet voor Dirk en Pascal. Uiteindelijk kon Dirk dan toch schieten. Voor Pascal ging het niet meer omdat hij zijn pees uitgeleend had aan Johan, die pees-loos was. Waar die pees was? Geen kat die het wist. Kort na het schieten ging ik dan vlug met Pascal en Hilde terug naar het hotel, in de hoop op het trainingsveld (de parking) de pees van Johan weer te vinden. Goed en wel daar aangekomen klonk er onmiddellijk een zegevierende kreet van Hilde: “Ik heb ze ...” Een enorme opsteker voor Johan.
Maandag waren de classificatiewedstrijden. In de voormiddag waren de B2/3-reeksen, waarbij Johan, zoals verwacht laatste werd en mocht uitkomen tegen de eerstgeklasseerde, Steve Prowse, de gedoodverfde kandidaat wereldkampioen in de categorie B2/3. ‘s Namiddags werd Ruben winnaar van zijn B1-reeks en brak ook het wereldrecord in die klasse. Dat konden ze hem al niet meer afpakken. ‘s Avonds werd bovendien gemeld dat Ruben zelfs geen afkampingen meer moest doen. Hij was blijkbaar rechtstreeks geplaatst voor de finale op woensdag.
Het bijna volledige Belgische team
Dinsdag werd er getraind op het oefenterrein, waarbij ook Ruben wat pijlen inschoot: hij moest immers niet meer schieten. Rond 17:00 u. begon de afkamping in de categorie B2/3. Johan tegen Steve Prowse: het werd natuurlijk een droge 0-6. Over en out voor Johan, niet zo vreemd als je weet dat hij in een te hoge categorie moest schieten. Intussen was het ontstellende nieuws gekomen dat Ruben dan toch moest afkampen. Niet evident: de avond voordien wat laat gaan slapen in niet volledig nuchtere toestand en mentaal een serieuze shock dat je dan toch moet schieten. Zonder goed te schieten won Ruben zijn 1e afkamping toch vrij vlot. De tweede afkamping was echter niet evident: de 1e reeks schoot Ruben slecht, maar zijn tegenstrever nog slechter: 2-0. Beetje zelfde verhaal voor de 2e reeks: 4-0. In de 3e reeks lag Ruben behoorlijk voor, maar zijn 3e pijl werd een misser. Zo verloor hij die reeks: 4-2. De 4e reeks, bij Ruben gierden de zenuwen door zijn lijf, werd het ongemeen spannend: een gelijkspel, dus elk een punt: 5-3. Ruben had genoeg aan één puntje om in de finale te komen, maar het kon evengoed 5-5 worden. Spannend !!! En dat bleef het tot het einde, want ook de 5e reeks eindigde op een gelijkspel. Het werd dus 6-4. Ruben gewonnen en geplaatst voor de finale.
Woensdag 5 juni. Omstreeks 17 u. begon het inschieten en wat later de finalereeksen. Ruben kwam uit tegen een Cyprioot. En, gelukkig, werd het niet spannend. Ruben schoot goed en zijn tegenstander niet zo goed ... Het werd een droge 6-0. Ruben en België hadden de gouden medaille binnen !! Een mooie beloning voor Ruben en het team dat hem geholpen heeft gedurende vele jaren.
Ruben Vanhollebeke, wereldkampioen B1.
Het Den-Bosch-verhaal kent dus een positief slot maar niet alles was positief !! Er zijn veel problemen gerezen door de degradatie van Johan en de diskwalificatie van Dirk en Pascal. Waren die er niet geweest, zou het op mentaal en fysiek vlak allemaal veel vlotter verlopen zijn: geen rancuneuze gevoelens van schutters, geen accrediteringstoestanden, veel minder heen‑ en weergeloop tussen wedstrijdterrein en oefenterrein, enz.
Dikke proficiat voor jou, Ruben, die ondanks alle kommer en kwel toch voldoende weerbaarheid toonde en jezelf naar de finales sleepte!!
Een hele dikke dankjewel aan de spotters en chauffeurs die fysiek en mentaal het zwaar hadden maar er toch weer het beste van gemaakt hebben.
Jan
