Internationaal Toernooi Bondy (FR) 9/1/2022

Op 8 en 9 januari namen een aantal schutters van de Straffe Boog deel aan een internationaal toernooi in de buurt van Parijs, ingericht door A.S. Bondy Archery. Hieronder het verslag van Jan Beernaert.

Normaal zou ik niet meegaan, maar de begeleider voor Erik haakte in laatste instantie af.  Zo werd dus het rampenplan, zijnde bibi, ingeschakeld!

Aanvankelijk zouden we met een autocar reizen met opstapplaatsen o.a. in Deinze, maar ook hier bleek het BEEST weer zijn klauwen uitgeslagen te hebben. Zowel in de Straffe Boog als bij de ziende schutters daalde het aantal deelnemers daardoor naar 14 personen. Zo werd het idee gelanceerd om met minibussen te reizen. Ignace, voorzitter van de Straffe Boog en directeur van Sint-Rafaëlinstituut (heropleidingscentrum voor volwassen blinden en slechtzienden), ging ermee akkoord dat we het busje van de school zouden gebruiken voor onze reis naar Bondy. En een chauffeur? Zelf zag ik het absoluut niet zitten te rijden met een voertuig waarvan de achterruit geblindeerd is met reclame. Gelukkig bleek Johan, vaste begeleider van Ruben, hiertoe bereid. Oeffff ...

Het team van de Straffe Boog bestond uit 3 schutters en 3 begeleiders. Kathleen en Ruben, met spotters An en Johan en Erik en ikzelf. Een busje voor 8 personen was dus geen overbodige luxe want als schutter met een visuele beperking heb je toch een pak materiaal mee. En er kwamen nog 2 grote frigoboxen bij ! We vertrokken op vrijdag 7 januari om 9:45 u in de Philharmonie onder een winters zonnetje, zo gezwind, dat het niet veel scheelde of bibi had Simonne, die ons vertrek filmde, opgesloten in de Philharmonie !! Nog net op tijd gezien !

De heenreis verliep heel vlot. In het FLUNCH-wegrestaurant (aire de Ressons Ouest) kwamen ze pas na een kwartier de Covid‑pas controleren! Rond 13:30 u. kwamen we aan in Bobigny, vlak bij Bondy, waar Enzo, de grote organisator van de trip, voor de Belgische groep een Campanilehotel had geregeld. Het 2de busje met ziende schutters kwam een half uurtje later aan.

Met een groep van 14 personen vertrokken we met de metro naar Parijs. Eerst gingen we de afgebrande Notre‑Dame bekijken om daarna een "Irish Pub", Jason, 12 Rue de la Huchette, binnen te duiken. Hier was er helemaal geen controle van de Covid‑pas. Na een korte wandeling vonden we een Grieks restaurant. Gezellig en lekker, hoewel die fruitsla toch maar waterachtig was. Ook hier geen controle. Ze waren al heel blij dat ze klanten hadden.

Daarna wilden sommigen nog eens de Eiffeltoren bekijken. Via de metro kwamen we aan de monumentale stalen toren, prachtig verlicht met fonkelende, bewegende lichtjes. Toen we binnen de omheining even de voet van de Eiffeltoren wilden bekijken, had ik pech : met mijn Victorinoxzakmes op zak werd ik niet toegelaten. Afgeven aan één van de bewakers mocht niet. Dus vertrouwde ik Erik toe aan iemand anders en moest ik in mijn eentje buiten de afrastering wachten. Bij de terugreis naar ons hotel bleek onze metrolijn bleek niet meer te functioneren. Na een hele omweg via een andere lijn kwamen we ruimschoots na het spokenuur in ons hotel aan.

Zaterdag 8 januari. Rond 11:15 u. kwamen we aan bij de sporthal in Bondy. We werden er goed ontvangen en kregen duidelijke uitleg i.v.m. het verdere verloop van de dag. Voor ons begon de wedstrijd pas om 20 u. Rond 15:30 u keerden we, na een vlugge maaltijd in een “French Home” restaurant weer naar de schietlocatie. In een bijzaal konden Erik, Kathleen en Ruben een klein uurtje inschieten. Mijn schutter, Erik, deed het behoorlijk: niet te veel missers! En toen was het wachten. Erik en ik trokken ons terug in de oefenzaal waarbij Erik zijn GSM beluisterde en ik de “Franse Revolutie” wat beter leerde kennen terwijl de vier anderen het spektakel in de grote sporthal volgden.

Om 20 u. begon de wedstrijd: eerst 3 rondes inschieten, heel belangrijk voor een blinde schutter en toen was het voor echt. Na de 1ste ronde (30 pijlen) bleek dat Ruben (B1) en Kathleen (B2/B3) het uitstekend deden. Erik (B1) schoot veel missers. Hij leek enorm zenuwachtig te zijn. Helaas zette die tendens zich voort in de 2de ronde: zelfs nog een paar missers meer !

Ergerlijk was dat we zoveel moesten wachten:
eerst schoot de 1de rij, trok zich terug, en toen schoot de 2de rij. Dan pijlen halen, enz ... De wedstrijd was afgelopen om 23:30 u. Ruben was gelukkig want hij had een wereldrecord in de categorie B1 geschoten!

Na een paar obligate foto's vertrokken we terug naar het hotel waar we even na middernacht aankwamen. In de kamer van Kathleen en Ruben werd het toernooi geëvalueerd. Het was goed na enen toen we “opduvelden".

Op zondag 9 januari was de Straffe Boog niet meer voorzien in het officiële programma van het toernooi.

Om toch zeker te zijn dat het wereldrecord van Ruben gehomologeerd werd en omdat sommigen nog even afscheid wilden nemen van de andere Belgische schutters, die nog vochten voor een medaille, zijn we rond 11 u. nog eens naar de schiethal in Bondy geweest.

Blijkbaar was het intussen tot de organisatoren doorgedrongen dat een wereldrecord niet niks is en dus werd de hele Straffe Boog naar voren geloodst.

Het toernooi werd hiervoor zelfs even onderbroken. Samen met de voorzitter van de schuttersclub van Bondy werd de Straffe Boog gefilmd en gefotografeerd. Blijkbaar werd dit zelfs rechtstreeks op het internet gezet.
In de gietende regen zijn we even voor 12 u. weer naar huis vertrokken. Na een vlotte rit, zonder stoppen zelfs, kwamen we omstreeks 15 u. in Brugge aan.

Altijd goed even achteruit te kijken om dan beter vooruit te kunnen zien.

Negatief is dat we zoveel tijd verloren door zo lang te moeten wachten. Jammer dat we niet vooraf wisten dat we zaterdag pas om 20 u. moesten schieten. Schieten om 16 u. ware een betere optie geweest. Positief was de prima begeleiding door Enzo in Parijs, wat toch een revelatie was. Een opsteker was het goede schieten van Kathleen en Ruben, met een wereldrecord er boven op. Voor Erik is het vooral een leerproces geweest. Zaken die minder zijn, daar kan aan gewerkt worden.

Zoals steeds, een dikke dankjewel aan de spotters, die zich 3 dagen toegewijd hebben aan hun schutter waardoor de SB‑schutters aan het toernooi in Bondy konden deelnemen. Hopelijk blijven we zo'n spotters vinden ! En nog een extra dankjewel voor Johan die ons feilloos naar en van Parijs gebracht heeft. "Il faut le faire !"

Tot de volgende !

Jan